ESİR KAMPINDA GÖNÜL İNSANLARI

Aşk denilen şey , insanı bazen hiç beklemediği anlarda yakalar. Arsızdır. Kovulsada gitmez. Nerede durması gerektiğini bilmez. Bazen insanı öyle bir ele geçirir ki , insan kendi hayatını hiçe sayar. Tıpkı az sonra anlatacağım esir aşıklar gibi.. Şimdiden keyifli okumalar..

Horace Greasley , SS kumandanı Heinrich Himmler'in karşısında

Horace Greasley İkinci Dünya Savaşı’nda bir İngiliz askeriydi. Asıl mesleği berberlik olan Horace, gözü pek, hazır cevap, cesur , zeki bir askerdi. Bir gün İkinci Dünya Savaşı’nda Almanlar’a karşı savaşan her askerin başına gelebilecek o korkunç şey oldu ve Almanlar’a esir düştü. Ancak Horace rahat tavırlarından ödün vermedi. Esir kampında bu tavırları herkesin (özelliklede Alman askerlerin) dikkatini çekmişti. Asıl mesleği berberlik olduğu için kuytu köşelerde Alman askerleri bile saçlarını kestiriyorlardı.Esirliğin ilk ayları kolay geçiyordu onun için. Ancak kış geliyordu ve esirler için özellikle kış çok zor geçer: Eksi 40 dereceye yaklaşan dondurucu havada verdiği yaşam kavgasını kazanacaktı Horace. Ancak o kış, bütün kampta salgın hastalıklar baş gösterecekti. Bundan en yakın arkadaşı George da payını alacaktı. George , Alman olmasına rağmen babasının gaddarlığı yüzünden o kamptaydı ve Horace ‘ nin dertleşebildiği konuşup anlaşabildiği tek kişiydi. Onun ölümü Horaca’yi çok etkiledi ve Horace derin buhranlara girdi. Sık sık kamptan kaçıp ormana gidiyor , ufak bir gezintiden sonra tekrar kampa dönüyordu. Onu tanıyan Alman askerleri de gezintiye çıkmasına ses çıkarmıyordu. Horace’nin hayatını baştan aşağı değiştiren olay ise “For Eight” isimli esir kampına maden ocağında çalıştırılmak üzere gönderilmesiydi. Hayatın bütün zorluklarını orada tadacaktı. Ancak hiç beklemediği bir güzellikte onu bekliyordu.

Rosa

   Yine bir gün madenden dönerken kampın girişinde siyah saçlarını yukarıdan toplamış,botları ve kıyafetleriyle tam bir savaşçıyı andıran, yeşil gözlü bayan, Horace’nin dikkatini çekmişti. Böyle bir duyguyla uzun zamandır baş başa kalmadığı için afallamıştı. Önce bu bayanı kampın görevlilerinden biri sanmıştı ancak daha sonra onun da esir olduğunu fark etmişti. O gece kampta bu yeşil gözlü bayanı aramak için dolaşmaya çıkar. Bir ağacın arkasındayken ileride bir gölge görür. Saklanmaya başlar. Ancak bir süre sonra elleri ve bacakları titremeye başlar. Çünkü bu gördüğü gölge , o yeşil gözlü bayana aittir. O bayanla tanışmayı başarmış ve konuşmaya başlamışlardı. Horace, bu bayana kendi dilinde “gül” manasına gelen Rose ismini takmıştı. Rose ve Horace artık hergün bir önceki günden daha fazla görüşmeye başlamışlardı. Horace , o kampta Rose’un Yahudi kökenli olduğunu bilen tek kişiydi. Ancak Horace için bu hiç sorun oluşturmadı çünkü tam anlamıyla bir aşıktı artık. Horace bazen kamptan kaçar , birkaç saat sonra erzak toplamış halde geri dönerdi. Rose’un iyi beslenmesini sağlamak istiyordu. Hatta kampta parça toplayarak beklide bir esir kampında yapılabilecek en zor şeye imza attılar ve birlikte bir radyo yaptılar. Esirlerin, savaşın gidişatından haberdar olabilecekleri bir radyoları vardı artık. Bütün bu yaşanılanlara karşın Horace “aşk mı özgürlük mü” ikileminde kalmıştır. Yaklaşık 200 defa kamptan kaçmayı başarmış ancak gönlü Rose’u orda bırakmaya razı olmadığı için tekrar geri dönmüştür.

    Savaş biter ve Horace zorunlu olarak İngiltere’ye döner. Ailesi savaştan sağ çıkmıştır. Ailesine bu konuyu açar ve Rose ile evlenmek istediğini söyler. Ancak babası şiddetle karşı çıkar. Babası Rose’un Alman olmasından dolayı bu evliliğe izin vermiyordu. Almanlar bütün Avrupa’yı kana bulamış ayrıca İngiltere’yi yerle bir etmişlerdi. Ayrıca oğlunun hayatı 5 sene boyunca esir kamplarında geçmişti. Bunlar , bir babanın Almanlar’dan nefret etmesi için yeterli sebeplerdir. Bunun üzerine Horace Almanya’ya gitmek ister. Ancak savaş yeni bitmiştir ve ortalık henüz durulmamıştır. Yolar da pek güvenli değildir. Çaresizce mektup yazmaya koyulur. Rose ise bu arada Amerikan askerleri tarafından Berlin’e getirilmiştir. Horace bütün duygularını satırlara döküyordu. İkisinin en büyük hayali olan Yeni Zelanda’ya yerleşip orada yaşamayı her mektubunda dile getiriyordu. İkisinin de en büyük hayali budur ve bu hayali yaşayacaklarına yürekten inanmaktadırlar. Her mektuplarında aşk,sevgi,özlem ve gözyaşı vardır. Ancak bir gün olur Rose ‘dan mektuplar kesilir. Artık Horace mektuplarına cevap alamaz olur. Bir gün Almanya’dan bir mektup gönderilir Horace ‘ a. Mektupta başka birinin el yazısı vardır.Mektupta şunlar yazmaktadır;

“Sayın Bay Greasley, Üzülerek belirtmek isterim ki sevgili arkadaşım Rosa Raucbach 1945 yılının Aralık ayında vefat etmiştir. Rosa bebeğini doğurduktan iki saat sonra öldü. Jakub adını verdiği oğlu da ondan hemen sonra can verdi. …Böyle kötü bir haber verdiğim için çok üzgünüm./ Margit Rosch”

Horace’ın dünyası başına yıkılır. Ve tarihin gördüğü en çaresiz aşklardan biri daha bu şekilde bitmiş olur.. Horace’ı ise daha uzun bir yaşam beklemektedir. 2010 yılında ölmüştür. Bu arada kendi aşkını anlattığı “Kuşlar Cehennemde Şarkı Söyler Mi?” isimli bir kitap yazmıştır.

                                                                                            DIŞARIDAKİ TARİHÇİ